|
فرمت فایل: ورد –Word و قابل ویرایش
تعداد صفحات: 23
انواع عکس
از همان سالهای نخستین عکاسی، مردم عکسها را دسته بندی می کردند. عکاسی
در 1839 اختراع شد. هنگامی که اعلام شد عکاسی هم علم است و هم هنر،
قدیمترین و پایدارترین دسته بندی در عکاسی پدیدار شد.
یکی دیگر از دسته بندیهای در عکاسی، که از دوران اولیة ظهور این هنر به
وجود آمد و هنوز هم با عناوین مختلف استفاده می شود، تقسیم عکسهای هنری به
دو گروه تصویرگرا و ناب گرا است. اصطلاحات رایجتر برای این دسته بندی
عبارتند از«دستکاری شده» و «مستقیم». این دسته بندی دو شیوة عکاسی را در
تقابل با هم قرار می داد" موضوع بر سر وسایل تهیة عکس بود. در 1861، سی
جیبز هیوز، یکی از پیروان شیوة تصویرگرا، اعلام داشت:«اگر نتوان تصویر را
با یک نگاتیو به دست آورد، هیچ اشکالی ندارد. از دو یا ده نگاتیو استفاده
کنید؛ اما... وقتی عکس تکمیل شد، ارزش یا عدم ارزش آن باید تماماً مبتنی بر
تأثیری باشد که بر جای می گذارد، و نه ابزار و وسایلی که برای ایجادش به
کار رفته است». لیکن، زیباشناسی مستقیم حکم می کرد که عکاسان از فنونی
استفاده کنند که «عکاسی» به شمار می آید، نه آنکه در عکسها دستکاری کنند و
به شگردها «عاریت گرفته از نقاشی» توسل جویند. در 1904، منتقد هنری،
ساداکیچی هارتمن، عکاسی مستقیم را بنیان گذاشت:«خلاصه آنکه، کادربندی
تصویری را که می خواهید بگیرید آن قدر خوب تنظیم کنید که نگاتیو کامل و بی
نقص باشد، طوری که یا اصلاً دستکاری نخواهد یا آنکه دستکاریهای جزئی برای
اصلاحش کفایت کند». حدود بیست سال بعد ادوارد و ستون با اعلام اینکه «راه
رسیدن به عکاسی از طریق واقعگرایی است»، دیدگاه طرفدار عکاسی مستقیم را
مجدداً مطرح ساخت.
مورخ عکاسی، بومونت نیوهال، در چاپ 1964 کتابش، تاریخ عکاسی، عکسها را
از نظر سبک به چهار گرایش تقسیم می کند: عکاسی مستقیم، عکاسی فرم گرا،
عکاسی مستند و عکاسی همسنگ. او آلفرد استیکلیتس، پل استرند، ادوارد و ستون
وانسل ادامز را نمونه‌های بارز کسانی به شمار می آورد که از شیوة مستقیم
استفاده می کنند؛ رویه ای که «در آن قابلیت دوربین عکاسی برای ثبت دقیق
تصاویر با ترکیبهای غنی و وفور جزئیات برای تأویل طبیعت و انسان به کار می
رود، بی آنکه هیچ گاه تماسش را با واقعیت قطع کند». من ری و لازلو موهولی-
ناگی از جملة پیروان شیوة فرم گرایانه تلقی شده اند؛ این شیوه از نظر
نیوهال وسیله ای است برای مجزا ساختن و سامان بخشیدن به فرم برای خود فرم،
بدون استفاده از دوربین عکاسی و بدون توجه به عکس. در «عکاسی مستند» موضوع و
مضمون عکس بر سایر عوامل مقدم است؛ چرا که اساساً گرایش به «ثبت بدون
مداخله، اطلاع رسانی صادقانه و صحیح و مهمتر از همه متقاعد کننده» است.
عبارت همسنگ که از استیگلیتس وام گرفته شده، بر استعاره های عکاسی دلالت
دارد که « از بار مفهوم عاطفی و معنای درونی برخوردارند». نیوهال نسبت به
این دسته بندیها بی طرف نیست و شخصاً نگرش و زیباشناسی مستقیم را ترویج می
کند که از نظر او یگانه طریق عکاسی راستین است. او عکسهایی را که واکر
مستند و سایر عکاسان تحت استخدام ادارة حفاظت از مراع گرفتند جزو تصاویر
مستند قلمداد می کند. استیگلیتس عکسهای خودش از ابرها را از جملة همسنگ ها
به شمار می آورد، و نیوهال از مناظر عکاسی ماینور وایت به عنوان نمونه هایی
دیگر از همسنگ ها نام می برد.
دسته بندی عکسها
جان سارکوفسکی در دو نمایشگاه عکاسی که ترتیب داد، دو دسته عکس را مطرح
می کند که ما می توانیم بر آن اساس عکسها را تماشا کنیم. در نمایشگاه 1966 و
در کتاب چشم عکاس، که متعاقب آن منتشر شد، عکسهایی را از لحاظ دسته بندی
هنری و علمی مورد توجه قرار داد و برای عکاسی پنج خصوصیت قائل شد که از نظر
او مختص این هنر است:
خود شیء- عکاسی با واقعیت سر و کار دارد.
جزئیات- عکاسی وابسته به امور مسلم اشیاء است.
قاب- عکس نتیجة گزینش است، نه انگاشت.
زمان- عکس محصول زمان است و قطعه زمانهایی جدا و ناپیوسته را توصیف می کند.
دیدگاه مسلط- عکس چشم اندازهای جدیدی را از جهان عرضه می دارد.
در 1987، سارکوفسکی از طریق نمایشگاهی سیار و در یک کتاب شیوه ای تفکیکی
را برای نگرش به عکسهایی که از 1960 به بعد گرفته شده بود، پیشنهاد
کرد:«آینه ها و پنجره ها». اگرچه او آینه ها و پنجره ها را به مثابه دو قطب
یک پیوستار عرضه می دارد که عکسها را می توان میانشان جای داد، لیکن،
عکسها را چه در نمایشگاه و چه در کتاب، به صورت پیوستار ارائه نمی دهد بلکه
به دو گروه متمایز تقسیم می کند. او آینه ها را ادامه سنت رمانتیک و پنجره
ها را تداوم سنت رئالیست(واقعگرا) در ادبیات و هنر به شمار می آورد.
|